Vroeger kreeg ik deze soms. Met een plakje boterhamworst en dan was ik helemaal gelukkig. Bakkerij Onder de Toren – bij de Belgische kerk – maakte destijds beschuitbollen. En Ronald heeft ze daar in het begin van zijn bakkersloopbaan ook nog gemaakt. Nu, 25 jaar later, kon hij beschuitblikken kopen en had ik mijn beschuitbol weer!

Van een beschuitbol worden beschuiten gemaakt. Het is dus eigenlijk een halffabricaat. In de 19^e eeuw ging men in fabrieken beschuiten maken in blikken doppen, omdat de consument graag beschuiten van gelijke grootte wilde. Bakkers namen dit over en gingen ze ook in blikken bakken. De beschuitbol zelf is een zacht rond broodje. Een plat wit broodje, geen bol zoals de naam doet vermoeden. Lekker mals. De beschuitbol wordt door midden gesneden en dan worden de helften nogmaals gebakken. Ze worden dan droger en bros en dan is het een beschuit! Dat doormidden snijden doen wij overigens met de hand, dus bij de ambachtelijke bakker zijn de beschuiten daarom niet helemaal perfect gelijk. En Ronald heeft behalve witte ook bruine beschuitbollen gemaakt.

De beschuitbol vind ik nog steeds lekker met boterhamworst of pindakaas (heeft vast iets met nostalgie te maken) en wordt vaak gegeten met zoet beleg zoals jam of chocopasta. Maar zeker hartig met bijvoorbeeld roerei en gerookte zalm is hij erg lekker. Je kunt er ook tosti’s van maken zoals een soort panini met geitenkaas.

De beschuitbollen liggen in de winkel, maar Ronalds doel was om beschuiten maken. Dus die hebben we ook en die vielen eveneens in de smaak. Ze zijn iets minder bros dan de bekende uit de supermarkt en vullen daarom ook wat meer. Liz en Ravi kozen voor de bruine variant, terwijl ik de witte bij mijn soep erg lekker vond.