Hoe gaat het met Anjo?

Een kijkje achter de schermen. Wie is wie? Anjo kennen heel veel mensen, mede ook door haar ziekte en de boezembroden en onze deelname aan de mudrun die daaruit voortgekomen zijn. Hoe gaat het nu met haar en wat wist je nog niet over Anjo:

Wie ben je:

Ik ben Anjo van Tilburg en voor degenen die mij al heel lang kennen heet ik nog altijd Stolk. Ik ben nog lang geen 50, getrouwd en heb 2 volwassen kinderen.

Hoe gaat het met je:

Goed. Ik werk inmiddels alweer drie dagen in de week. Nog wel wat minder uurtjes, maar dat komt vast goed. Het gaat dus goed, maar ik zou graag de klok terug willen draaien naar voor mijn kankerperiode. Toen was alles gewoon onbezorgd en dat is in mijn hoofd wel veranderd. Als ik nu iets spontaans wil doen dan popt meteen in mijn hoofd ‘kan ik dat, trekt mijn lijf dat?’ En dat had ik eerder nooit en dat leidde soms tot hilarische taferelen. Ik hoor graag anekdotes als iemand zich nog iets herinnert!

Mijn hobby’s:

Kort omschreven is dat; creatief met bling bling. Ik zet mij in voor de meiden van de Baton Twirl Showgroep van St. Remi en maak daarvoor pakken.

Hoe lang werk je al bij de bakker?

Poah, lang. Sinds 30 april 2001. Eerst alleen op zondag en toen dochtertje Laura van collega Wilma geboren werd ben ik meer bij Jan en Marleen Broeckx gaan werken. Daarna ben ik met de winkel en inventaris door Ronald mee overgenomen en ik kom nog steeds met plezier vroeg mijn bed uit om te gaan werken.

Wat vind ik leuk aan mijn werk?

Eigenlijk de basis. Lekker werken met collega’s en mooie, lekkere, goede producten verkopen. Ooit heb ik een keer niet met Kerst gewerkt omdat dat plan technisch zo uitkwam, maar daar wat ik het niet mee eens. Ik ben er gewoon alle feestdagen en oliebollen bakken kan ik niet missen! Vriendinnen vragen wel eens: ‘die feestdagen, dat is toch niet leuk?’.  Jawel, eerst mee voor jullie zorgen en daarna komt mijn portie wel.

Wat vind ik stom?

Wat ik heel stom vind is, als klanten vragen is dat vers? En dat dan op een donderdag vragen. Ja duh! Wat ik dan kan zeggen: laat het Ronald maar niet horen, die is niet voor niets vannacht begonnen met werken en sarcastisch heb ik ooit gezegd: nee, dat ligt er nog van dinsdag! Dat is natuurlijk niet zo aardig om te zeggen en ik had toen wel lef.

Mijn lievelingsproduct is:

Een hollands worstenbroodje loeiheet uit de oven. Je mag mij ’s nachts niet wakker maken, maar hiervoor wel. Een ham/kaas croissantje vind ik ook heel lekker. En zoet is mijn lievelings met Pasen het Paastaartje met een beetje advocaat en met Kerst de petit fours.

Wat weten jullie nog niet van mij?

Dat vind ik een lastige vraag want ik ben redelijk transparant. Maar wisten jullie dat ik totaal geen hekel heb aan autorijden? Ik stap gewoon in en rijd weg. Maakt met niet uit met welke auto en waarheen. Dus ook die mooie grote nieuwe bus gaat prima! Het is wel daarom dat ik vaak de pias ben om te rijden. Wat ik ook geen probleem vind. En dan ga ik altijd wel op zoek naar een bakker, patisserie  of iets dergelijks. Soort van beroepsdeformatie; wat hebben ze, hoe ligt het erbij, is het huisgemaakt, wat voor kleren hebben ze aan?

Ooit ga ik…

Naar Finland in de winter. Dat zeg ik al heel lang. In de sneeuw in een bubbelbad en misschien het noorderlicht zien. Mensen zijn daar heel kleurrijk zeggen ze, dit komt om zichzelf op te fleuren omdat de dagen heel somber en donker kunnen zijn. Daar ben ik benieuwd naar! En wat ik ook ooit nog een keer ga doen is zwaaien naar de Koning en Koningin op Prinsjesdag. Ooit al eens gedaan toen ik in Den Haag op school zat. Toen nog Koningin Beatrix. Een soort déja vu herbeleven.